Nadia, unha rapaza
de dezaseis anos, tímida e con problemas familiares, síntese coma un “cero
escuro”. Pero as vivencias dun intenso fin de semana fan que experimente unha
incrible metamorfose.
Este é un deses
libros que se len dunha tacada. Trata temas moi realistas e completamente
presentes na actualidade, cousa que fai que te enganches aínda máis. An Alfaya
ten moita sensibilidade e unha incrible habilidade para construír historias
meténdose na pel dos personaxes con moita sinceridade e humanidade.
En canto á miña
opinión sobre a historia, pareceume moi tenra a amizade entre Nadia e Aurora
quen, a pesar do que dicían os demais, quería á súa amiga por riba de todo. Por
iso, cando desaparece, Nadia proponse atopala arriscando incluso a súa propia
vida. Asimesmo, este suceso permite que se vaia achegando pouco a pouco a
Manel, por quen está secretamente (poida que tampouco tanto) namorada. Ao
final, Aurora é rescatada, xunto moitas outras rapazas enganadas polos seus
secuestradores, dous traficantes de órganos.
Por outra banda,
pareceume moi inapropiada a actitude dalgúns personaxes como Lola pois,
soamente por ser diferente, non era xusto tratar así á protagonista.
Xa para rematar,
gustaríame recomendarlle este libro a todas esas persoas que se sintan raras,
estrañas, inquedas consigo mesmas, porque léndoo irán comprendendo que non o
son, que todos temos os nosos defectos e as nosas virtudes, pero sobre todo,
algo que aportar.
Sen comentarios
Publicar un comentario