Un dedo manchado de tinta

Comentario de Tamara Pereiras Villamayor



Un dedo manchado de tinta
Manuel Portas
Xerais

Tan pronto como comecei a ler este libro, xa souben que me ía gustar; quizais foi polo prólogo tan suxestivo, que incita á lectura, precisamente por animar ao lector a que siga buscando outro título, cousa que reflexa claramente a inclinación do ser humano de facer xusto o contrario do que se lle manda.

A medida que ía avanzando na lectura deime conta de que algo relacionaba as historias, distintas pero con algo en común, algo que resultou ser que todas se desenvolven en Santiago.

Teño que recoñecer que cando verdadeiramente entendín completamente o libro foi no final, onde se xuntaron todos os cabos soltos; gustoume especialmente como o autor fixo que a medida de ir avanzando nas historias fixo que me esquecera completamente de que o que contaba as historias era Gonzalo, intentando controlar as vidas dos seus personaxes.

Outra cousa que me gustou bastante foi a caracterización dos personaxes, xente de a pé, a verdade é que xa estou farta de historias de princesas que viven felices e comen perdices, non está de menos que alguén escriba sobre algo tan duro como ten que ser adaptarse a unha cultura racista .E por iso a historia que máis me gustou foi a de Malulú, un inmigrante de Senegal, porque mostra como buscando adaptarse á sociedade atopa o amor en María, unha profesora; e, malia verse envolto en problemas coa xustiza, o amor remata triunfando.